Mutluluk çoklukla değil, beklentilerin karşılık bulmasıyla alakalı bir durumdur! Bu da, çok şeye sahip olduğu halde beklentileri daha çok olan kimselerin mutsuz, daha az beklenti içerisinde olup, karşılık bulan kimselerin mutlu olması anlamına gelebilir! Kimi milyon dolarlar sahibi olduğu halde mutsuz, huzursuz iken, temel ihtiyaçlarını karşılayabilecek kadar yeterli kaynağa sahip olan kimileri çok mutlu, çok huzurlu olabilir! 

   Kaldı ki; çok para çok mutluluk demek olsaydı, dünyanın en mutlu insanları en zenginler olurdu! Ancak, böyle bir gerçeklik yoktur, olmadığı için mevcut değildir!

   Ne var ki, günümüz tüketim ve teknoloji toplumlarında, insana hitap eden o kadar çok yapay, belki gereksiz ihtiyaçlar ihdas edilmiştir ki, hemen herkesin beklentileri imkânlarını aşmış, bu da mutsuzluğa yol açmış durumdadır! 

   O hâlde, farklı bir arayışa, farklı bir seçeneğe yönelme mecburiyeti hasıl olmuştur! Bu arayışların mutlak ve standart bir ölçüsü olmayıp, kişiden kişiye farklılıklar arz etmektedir! Öyle ki; zaman, zaman sapkınlık boyutlarında tercihler söz konusu bile olabilmektedir! 

   Esasen, "sevgi" odaklı bir yaklaşım, bu sorunu kökten çözebilir diye düşünüyorum. Zira insan, hayvan, bitki, kısacası doğa sevgisi taşımayan bir kalbin içindeki boşluğu maneviyattan başka doldurabilecek bir enstrüman yoktur! Ancak bunu keşfetmek ve tatmak her zaman herkes için mümkün olmayabilmektedir. An itibarıyla maneviyat, ceketlerin astarı içinde kaybolmuş Güneş gibidir! Ve dahi, o güneşi açığa çıkarıp aydınlanmak, ancak akl-ı selim sahibi kimseler için söz konusu olabilir!

   Maddenin gölgesinden çıkıp, maneviyatı keşfetmek, tatmak herkes için her koşulda mümkün olmayabilmektedir. Zira madde öylesine uyuşturucu etkisi yapmaktadır ki çoğu kimse için, maneviyat; hiç tadılmamış enfes bir yemeğe benzer ve lezzeti bilinmeyen bu yemeği tatma gereği duyulmaz çoğu zaman...maneviyat ise, sevgiyle başlar...sevmeyi bilmeyen mutlu olamaz vesselâm...sevgiyle.../