3 yıl önceydi.

Ordu'ya Tunceli Valisi Tuncay Sonel atandı haberini aldığımızda epey heyecanlanmıştık. Ne de olsa basında, medyada sık sık haberleri yapılıyor, hep başarılarından, halkın içinde olduğundan söz ediliyordu.

Hele de Tunceli'den ayrılıp Ordu'ya gelirken uğurlanışı, küçük büyük gözlerden akan yaşlar hafızalarda daha dün gibi. Sanki Tuncelili anneler evlatlarını askere uğurluyordu. Daha Tunceli'ye vali gelmeyecek gibi düşen yüzleriyle boşluğa bakıyorlardı.

Gelirken bir gün gideceği belli olan " devlet adamı" bir bürokrat içindi bütün bunlar.

Ama o devlet adamlığından, bürokratlıktan öte biriydi.

Hani analar ne evlatlar doğurur derler ya.

İşte O o evlatlardan biriydi.

Halktı.

Köylüydü.

Çobandı.

Bahçede fındık toplayan çiftçiydi.

Bizden, sizden biriydi.

O farklıydı.

Çocuklarla çocuk, gençlerle genç, yaşlılarla yaşlıydı.

Herkesin dilinden konuşmayı çok iyi biliyordu.

Kurduğu iletişim kalpten geliyordu.

Adı makama oturur oturmaz makam arabasını, makam mobilyalarını değiştirdi, konağını yeniletti haberleri ile hiç anılmadı.

Ordu'da selde selin önüne geçti, çizmeleriyle gecenin şafağında görüntü verdi.

Deprem bölgesinde ağlayanla gözyaşı döktü, kimsesize ana oldu, baba oldu.

Şimdi Ordu'dan da gidiyor.

Devletin makamı merkez olmuş, il olmuş, ilçe olmuş farketmez.

Önemli olan gönüllerde makama oturmak.

Orada kalıcı olmak.

Sayın valim biz Ordulular aynen Tunceliler gibi siz giderken üzülüyoruz.

Her ne kadar böylesine görevden almayı beğenmiyorsak, içten içe kızıyor olsak bile sizler üzülmeyin.

Güle güle gidin.

Bu halkla yollarınız bir başka hizmet seferberliğinde yine buluşacak.

Önemli olan ardından bizlere bu yazıyı yazdırabilmekti. Onu da siz ta ki Of kaymakamlığınız sırasında başarmışsınız.

Yolunuz açık olsun.